Vinden we echt dat vaders even goeie zorgers zijn?
Girl meets boy, ze worden verliefd en gaan samenwonen: twee kostwinners, gelijke lonen, geen gezinshoofd. Dan komt die eerste baby en voor je het weet sta je als moeder op woensdagnamiddag aan de schoolpoort. Je lief is plots gezinshoofd, heeft een salaris dat 20% hoger en een carrière in de lift. Het wringt, maar je zegt dat je het ook niet zó erg vindt: ‘Wat betekent een ambitieus leven?’ ‘Maakt de vrijheid om te kiezen en om niet voortdurend te strijden je leven niet kwaliteitsvoller?’ ‘Hoeft het allemaal nog wel: moe gecombineerd en georganiseerd?’ Toch wringt het: Je had professioneel minstens zoveel in je mars.
Waarom zette jij als moeder een stapje terug op het werk? En welke boodschap geef je aan je dochters: dat ze dezelfde professionele ambities mogen koesteren als hun broers, maar dat dat als moeder niet meer zo geldt?’
Dan komen de kinderen en verandert alles
Tijdsbestedingsonderzoek en cijfers over de activiteitsgraad leggen de kloof tussen vrouwen en mannen en tussen moeders en niet-moeders bloot. Vrouwen nemen gemiddelde 9,5uur per week meer zorg en huishoudelijke taken op dan mannen. Van de samenwonende vrouwen zonder kinderen werkt 25,5% deeltijds. Vrouwen met een partner en 1 kind zorgen al voor een sterke stijging (39,7%); Met 2 kinderen is dat 50,1% en met 3 of meer kinderen 55.8%. Vrouwen nemen het overgrote deel van het ouderschapsverlof op.
Bij mama toch nog beter?
Als we vinden dat moeders en vaders een even grote verantwoordelijkheid hebben in de zorg voor hun kinderen, dan horen we nu onmiddellijk een revolutie te ontketenen omdat deze kloof fundamenteel onrechtvaardig is, voor moeders én vaders. Maar dat gebeurt niet. Wil dat zeggen dat we eigenlijk, diep van binnen, vrouwen toch zien als primaire zorgers voor hun kroost? De toekomstige generatie beslissers zit alleszins gewrongen met het moederschap. Veel jongeren worstelen met dubbele gevoelens: ze steunen het idee dat zowel mannen als vrouwen een carrière kunnen uitbouwen, maar geloven tegelijk dat vooral vrouwen prioriteit moeten geven aan de huishoudelijke taken en kinderzorg. Volgens de Amerikaanse professor Brené Brown concentreert schaamte zich verschillend bij mannen en vrouwen. Bij vrouwen gaat het om ‘niet mooi genoeg zijn’ en … ‘een slechte moeder zijn’. Bij mannen is dat ‘niet mans genoeg zijn’. Mannen schamen zich voor hun tranen. Ze schamen zich als ze niet genoeg geld verdienen.
Als ouderschap en zorg niet vrouwelijk zijn, waar wachten we dan nog op om hier wat aan te doen?
Er is geen wetenschappelijk bewijs voor de aanname dat mama beter zorgt dan papa. Journaliste en auteur Catherine Ongenae verzamelde in een sterk artikel wetenschappelijk onderbouwde inzichten die weerleggen dat kinderzorg van nature meer aansluit bij moeders dan bij vaders. Je leest er dat vaders even ontvankelijk kunnen zijn voor signalen van een baby. Dat er biologische verschillen zijn tussen vrouwen en mannen, maar dat de mate waarin iemand sensitief is voor de noden van een kind meer te maken heeft met de manier waarop de ouder zelf is opgevoed. Dat mannen die meer betrokken zijn op hun kinderen, gelukkiger zijn (in hun relatie) en een betere band met hun kinderen hebben. Dat homokoppels of alleenstaande vaders ons dagdagelijks tonen dat voor kinderen zorgen net zo goed door mannen kan gebeuren.
Onder vaders paraplu is het immers even fijn vertoeven
en moeders perspectief is ruimer dan huis en kind.
Goed in 't eigen hert te kijken
Als ouderschap en zorg niet vrouwelijk zijn, waar wachten we dan nog op om hier wat aan te doen? Beleidsmakers, journalisten, vaders, moeders, leerkrachten, … kijk in ´t eigen hert en onderzoek bij jezelf welke rol jij moeders en een vaders toebedeelt. Vind je echt dat zorgen en het ouderschap geen vrouwelijke plicht of privilege zijn, bestendig dan niet voortdurend het beeld van de zorgende moeder en de buitenhuis werkende vader.