Knutselen op je gemak

Vandaag zijn het er vier, het vaste groepje, zeg maar. Ze komen allemaal uit de buurt. De een met de fiets, de ander te voet. Wiske en Marina kunnen de jaren al niet meer tellen dat ze elkaar kennen. Ze zien elkaar regelmatig bij activiteiten van het ocmw.

“Ze hebben er vorige keer voor gekozen om vandaag snoepbokalen te versieren”, vertelt Karine.

 Ze is vertrouwd met knutselgroepen en heeft al het werkmateriaal mee: glazen potten met draaideksel, schuurpapier, verf voor de basislaag en voor de afwerking, penselen, dopsponsjes, papieren bolletjes en plastieken figuurtjes voor op de deksels, onderleggers om de tafels te beschermen... En niet te vergeten: enkele afgewerkte voorbeelden.

“Die hou ik eenvoudig”, zegt ze, “want ik wil dat ze hun eigen fantasie gebruiken.”

De 14-jarige Alecea, hier samen met haar moeder, mag eerst enkele afspraken voorlezen. Respect voor mekaar, het lokaal en het materiaal, daar hoort iedereen zich aan te houden.

Wiske heeft andere plannen

Wiske gaat wat anders doen vandaag. In een boek van de bibliotheek had ze een clown gezien, gemaakt van rondjes stof. Die wil ze graag maken, had ze verteld. “Het is prachtig als mensen zelf met ideeën komen”, knikt Karine.

Wiske heeft het boek al terug naar de bib moeten brengen, maar Karine heeft het opnieuw ontleend, zodat ze nog eens goed kunnen kijken. Eerst moeten er meer dan 50 ronde lapjes geknipt worden. Karine legt een stapel heel verschillende stoffen voor Wiske op de tafel. “Kies eerst maar uit wat je leuk vindt.”

Nele, alleenstaande moeder van twee tieners, wil ook mee knippen. Haar dochter zal wel een extra snoeppot maken, zegt ze. Alecea schudt verveeld het hoofd, zoals tieners dat doen.

Karine laat de twee dames een even groot papieren rondje knippen, waarmee ze de stoffen kunnen aftekenen. Als je aan Nele vraagt wat ze leuk vindt aan deze knutselmiddagen, antwoordt ze droog: “Ik doe het voor Alecea”. Het is maar deels waar, denk ik wanneer ik haar zie knippen, tegen de sterren op.

Wiske is graag onder de mensen

Wiske zorgt voor de ambiance. Ze lacht veel en ze heeft nieuwtjes te vertellen. Of ze een gezin heeft? “Nee, ik ben bewust alleen gebleven, nadat mijn broer als twintiger aan aids is overleden. Dat heeft me enorm afgeschrikt.” Haar andere broer werd amper 9, haar beide ouders stierven voor hun 40e. “Twee jaar geleden ging mijn werkgever failliet en verloor ik mijn baan. Toen werd ik depressief. Het gaat weer beter, maar nu hou ik enkel nog als vrijwilliger middagtoezicht op school.” Je hoort in de gesprekken dat Wiske ook bij activiteiten van het ocmw helpt waar ze kan. Ze is graag onder de mensen.

Fragiele kracht

De frêle gestalte van Marina (moeder van 3 en oma van 2) verraadt haar fysieke kwetsbaarheid. “Ik zit hier met een paar gebroken ribben”, vertelt ze kalm. Ze wijst naar haar linkerflank. “Het gebeurde toe ik uit bed stapte. Broze botten, weet je wel.” Die broosheid domineert haar leven sinds ze enkele jaren geleden bij een val haar bekken brak. Toch wilde ze er vanmiddag bij zijn. Omdat ze het gezellig vindt. Dat is wat op haar gezicht staat te lezen, niet dat ze pijn heeft.

Terwijl de jonge Alecea haar geduld verliest, het penseel aan de kant gooit en de papieren knutselbolletjes samen met een kwakje verf als frikandellen in haar handen rolt, schildert Marina minutieus fijne bloempjes op haar glazen bokaal.

De vrouwen halen verder herinneringen op, vertellen over familie en kennissen, en over hun ervaringen met dokters.

Ieder het hare, alles vertrouwd

Karine laat iedereen begaan. Ze legt niets op. Ze geeft tips en reikt keuzes aan, stelt open vragen en vindt alles goed. In een gemoedelijke omgeving creëert elke deelnemer op eigen tempo iets nieuws. Wiske knipt lapje per lapje, Nele legt zo veel mogelijk lagen stof op elkaar, om met één toer van de schaar een maximaal aantal rondjes te hebben. Dat haar lapjes daarmee niet allemaal mooi rond zijn, daar ligt ze niet wakker van.

De lapjes zijn geknipt, de balletjes, deksels en bokalen hebben hun kleur, de dekselfiguurtjes zijn gekozen en de tijd is om. Het materiaal wordt in de open kast gezet, waar het kan drogen tot de volgende sessie, de rondjes worden volgende keer genaaid. Iedereen ruimt mee op. Of iemand haar kapstok van vorige keer nog wil meenemen? Die zijn ondertussen mooi gedroogd.

“Houvast” is het woord dat ik mee naar huis neem. En een gevuld hart.